✍ پژمان حبیبی
نگاهی نو به بازگشایی مدارس
امروزه خیلی از معلمین عزیز و دانش‌آموزان گل ما رمقی برای رفتن به مدرسه ندارند و شاید اولین روز مدرسه را سخت‌ترین روز زندگی خود تصور کنند، اکثریت دانش‌آموزان انگیزه‌‌ای برای فهم درست متون درسی ندارند چون احساس می‌کنند این مطالب در زندگی روزمره‌ی آنها تاثیر چندانی ندارد، نظام آموزشی کتاب محور ما با امکانات موجود در مدارس برای تدریس دلچسپ و خوشایند برای دانش‌آموز همخوانی ندارد، اکثریت قریب به اتفاق والدین با نگاه به فرزندان همسایه‌ی یا محله‌ی خود که مدارج عالی علمی را طی کرده و بیکارند، افق روشنی را از آینده‌ی تحصیلی فرزندان دلبند خود تصور نمی‌کنند. در این که دروس تدریس شده در مدارس با بازار کار همخوانی چندانی ندارد، شکی نیست. شاید بیشتر دغدغه‌ی مدیران مدارس برخلاف فلسفه‌ی تدوین شده‌ی آموزش و پرورش، رشد کمی نمرات باشد نه کیفیت آموزش. متاسفانه فشار همه، بخصوص والدین دانش‌آموزان برای رشد کمی نمرات درس، گاهاً دانش‌آموز را به عملکردی چون تقلب و که او را به خروج از دایره‌ی اخلاق و انسانیت تشویق می‌کند، سوق می‌دهد و خیلی وقت‌ها مشاهده شده است که تلاش برای کسب نمره‌ی بالا، دانش‌آموز را به دروغ، تزویر، کاشتن تخم کینه و نفرت نسبت به همکلاسی‌های خود تشویق کرده است. با این اندک ناملایمات بیان شده‌ی حاکم بر افکار معلم، دانش‌آموز و خانواده، شاید باورش برای خیلی از دوستان عزیز سخت باشد ولی کم نیستند معلمان بزرگواری که به معلمی افتخار و به شغل معلمی خویش عمیقاً عشق می‌ورزند و برای بازگشایی مدارس همچون کودکان تازه راه یافته به مدارس لحظه‌شماری می‌کنند، چون این اساتید بزرگوار نگاه متفاوت‌تری به آموزش و مدرسه دارند و باور عمیق دارند که این دانش‌آموزانی که امروز پشت‌میز روبروی آنها نشسته‌اند پویاترین اذهان را دارند، متاسفانه این بی‌خیالی و بی‌انگیزگی نسبت به مدرسه و آموزش را سیستم ی، محیط و خانواده بر آنها تحمیل کرده است، این اساتید بزرگوار اعتقاد راسخ دارند که افکار پویای غنی‌شده در این سن وسال، فرمانروای مطلق پندار، گفتار و کردار در آینده‌ی زندگی دانش‌آموزان هستند. این لحظات سپری شده در کلاس‌های خشک و شاید خشن درس به بهترین خاطرات در زندگی پر تب‌وتاب آینده‌ی آنها تبدیل میشود. شاید خیلی از این دانش‌آموزان نسبت به مطالب کتب درسی بی‌تفاوت باشند ولی قطعا نسبت به آینده‌ی زندگی و سرنوشت خود بی‌تفاوت نیستند، این‌ها دانش‌آموزانی هستند که پدران و مادران آینده‌ی این مرزوبوم هستند و معمار اذهان آیندگان این سرزمین، با رای و تفکر این دانش‌آموزان عزیز است که آینده‌ی ی کشور رقم می‌خورد.
اساتید بزرگ حوزه آموزش با این حداقل پنداشت‌های که نسبت به نظام آموزشی، محیط و دانش‌آموز دارند سعی می‌کنند که در کلاس‌های درس از مطالب جذاب غیر درسی متناسب با خواسته‌ی تک تک دانش‌آموزان برای پویایی بیشتر فکر آنها استفاده کنند، چون از خیلی از بزرگان دنیای انساندوستی و همچنین دانش‌آموزان قدیمی خویش شنیده‌اند که جملات ساده و بی‌آلایش این معلمان نوعدوست در کلاس درس، زندگی آنها را صد در صد دگرگون کرده است، همچنین از کتب درسی هم به عنوان وسیله‌ای برای تغذیه‌ی این افکار پویا استفاده می‌کنند، به جای این که صرفا متون درس یا نکات ذکر شده در کتاب‌های کمک درسی را به کمک وایت‌برد یا تکنکولوژی‌های مختلف آموزشی به ذهن دانش‌آموزان تزریق کنند، در فهم متون درس به دانش‌آموزان، بیشتر نقش یک تسهیلگر خوب را بازی می‌کنند، چون می‌دانند اگر دانش‌آموز خودش با کمک هم‌گروه‌های خود تلاش کند متن را یاد بگیرد نه تنها به کار تیمی که در خاورمیانه تقریبا غایب است، اعتقاد پیدا می‌کند بلکه در آینده‌ی زندگی شخصی خود جسارت حل سوال‌ها و مشکلات زندگی خود را پیدا خواهد کرد. اجازه می‌دهند که دانش‌آموزان به سوال‌های داخل کتاب جواب دهد و با دقت جواب سوال‌های او را بررسی می‌کنند اگر غلط هم جواب بدهد بجای تنبیه، تشویق می‌کنند تا یاد بگیرند که اشتباه جواب دادن به سوال‌ها، نوعی یادگیری است و در کنکور یا امتحانات نهایی اشتباهات سر کلاس را تکرار نمی‌کند، همچنین جواب دادن درست یا غلط به سوال نیاز به خواندن دقیق سوال دارد و این خواندن دقیق سوال به پویایی تفکر دانش آموز کمک شایانی می‌کند و .
گروه شیمی استان کوردستان
استقبال از سال تحصیلی با نگاهی نو
دانش‌آموزان ,زندگی ,آینده‌ی ,مدارس ,دانش‌آموز ,نسبت ,نسبت به ,را به ,شده در ,آینده‌ی زندگی ,دانش‌آموزان برای
درباره این سایت